ฟิคนี้เป็นแนว หนอนๆ เอ้ย หมอนๆ เอ้ย หลอนๆ
เกี่ยวกับการตายอย่างปริศนาของนักเรียนกลุ่มหนึ่ง
บทที่ 1
"มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง??????" เสียงของหนุ่มใหญ่ที่บ่งบอกถึงความโกรธเกรี้ยวของเขาทะลุผ่านเสียงที่เปล่งออกมาได้อย่างชัดเจน"ฉันขอโทษค่ะ ฉัน.. ฉันจะรีบไปจัดการเรื่องนี้นะค่ะท่านผอ.ใหญ่" เสียงหวานของหญิงสาวที่ฟังดูแล้วรับรู้ถึงความหวาดกลัวที่ปิดไม่มิดในน้ำเสียงของเธอ
"ดีมาก อย่าให้ฉันรู้นะว่าเรื่องนี้เผยแพร่ไปที่ไหน ไม่งั้นโรงเรียนเสียชื่อเสียแน่ ถ้ามีหลุดแค่นิดเดียว ฉันเอาเธอตายแน่ อาย!"
"ค่ะ ค่ะ รับทราบค่ะท่านอธิบการบดี ฉันจะรีบจัดการ"
"เอ้อ แล้ว....." ขอขัดจังหวะนะครับ!!!!!!
ตำรวจหนุ่มกล่าว "ขอเชิญคุณอาย ไปให้ปากคำที่ห้องสอบสวนด้วยครับ"
"หึ่ยยย!!" เสียงผอ.ใหญ่กล่าวแสดงถึงความไม่พอใจที่ถูกขัดจังหวะ
"ตกลงค่ะ" อายกล่าว
"งั้นเชิญตามผมมาเลยครับ"
.
.
.
.
.
ณ ห้องสอบสวน [eye part]
"เชิญคุยกับสารวัตรเลยครับ ตอบคำถามไม่ต้องเกร็งนะครับ" ตำรวจหนุ่มกล่าวกองจะเดินออกไปทิ้งให้ฉันนั่งรอสารวัตรอยู่คนเดียว
"เห้ออออออ ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับเราด้วยนะ " ฉันพูดพรางนึกถึงเหตุการณ์ฆาตกรรมครั้งยิ่งใหญ่ที่ไม่น่าเกิดกับโรงเรียนมัธยมศึกษา แต่มันก็เป็นไปแล้วแถมนักเรียนที่เสียชีวิตก็มีแต่นักเรียนม.3 ด้วย อายุยังน้อยไม่น่ามาเจอเหตุแบบนี้เลย ฉันนั่งคิดพรางทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานในหัว แล้วก็นั่งเปิดแฟ้มประวัตินักเรียนที่ฉันเตรียมมาเพื่อให้สารวัตรเผื่อใช่เป็นข้อมูลอะไรได้บ้าง ทำให้ไม่รู้ว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองฉันอยู่
"คุณอายครับ"
"........"
"คุณอายครับ"
"........."
"คุณอายครับบบบ!!!!!!!!"
"อ๋อค่ะ!!!!" ฉันตกใจที่อยู่ดีๆก็มีคนเรียกฉัน แต่เมื่อหันไปก็เป็นสารวัตรทำให้อุ่นใจมากขึ้น
"เชิญนั่งเลยครับ" สารวัตรกล่าว
"ขอบคุณค่ะ" ฉันกำชับเอกสารในมือแน่นและนั่งลงรามที่สารวัตรบอก
"คือผมต้องการทราบข้อมูลผู้เสียชีวิตและผู้รอดชีวิตทั้งหมดครับ คุณพอจะช่วยผมได้ไหม"
"ค่ะ ฉันเตรียมแฟ้มประวัตินักเรียนและเอกสารบางอันที่น่าจะมีข้อมูลอะไรที่น่าจะพอสืบคดีได้บ้างมาให้แล้วค่ะ"
"รอบคอบจังเลยนะครับ สมกับเป็นผอ.เลยครับ"
"ขอบคุณค่ะ"
ฉันรู้สึกผูกพันธ์กับเด็กห้อง 3/3 อย่างบอกไม่ถูกนั่นอาจเป็นสาเหตุก็ได้ว่าทำไมฉันถึงต้องมานั่งอยู่ที่นี่ในเวลานี้ เด็ก 48 นั่นถือเป็นความทรงจำที่ดีมากๆของฉันตั้งแต่ตอนฉันย้ายเข้ามาบรรจุใหม่ๆ เฝ้ามองพวกเขาเติบโตขึ้นไปทุกปีแต่ตอนนี้คงไม่มีอีกแล้ว
ปึงงงงง~!!! สารวัตรวางแฟ้มอย่างแรงจนฉันต้องชะโงกหน้าไปมองวาดเกิดอะไรขึ้น
ปรากฎว่าเขาทำแฟ้มเอกสารของฉันตก ฉันจึงลุกขึ้นไปช่วยเขาเก็บ
"ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3/3 จำนวน 47 คน"
เมื่อฉันเห็นกระดาษแผ่นนึงเขียนถึงจำนวนนักเรียนของห้องนี้ มันสร้างความตกใจให้ฉันเป็นอย่างมาก เพราะ เท่าที่ฉันจำได้ถ้าหากจำไม่ผิด แต่ห้องๆนี้ห้องที่ฉันเฝ้ามองมาตลอด ฉันมั่นใจว่านักเรียนห้องนี้มีจำนวน 48 คน แล้ว แล้วทำไม ทำไม....ทำไมอยู่ดีๆนักเรียนห้องนี้กลายเป็น 47 คนไปได้ มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่!!!!
ปล.ของเพือนแต่งมา 555+
---->>>บทที่2
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น